“Zou je niet een blog schrijven waarin je het afgelopen jaar een soort van afsluit?”, vraagt mijn tante onder het genot van een kop thee.
“Ik houd niet van zoetsappige jaaroverzichten”, zeg ik terwijl ik hautain mijn neus ophaal.
“Ik doel meer op een ‘hoe is het nu’. Door het niet plaatsen van blogs zouden mensen kunnen denken dat het niet goed met je gaat!”
Ik zou mezelf niet zijn als ik me, op de fiets terug, realiseer dat mijn blogstilte kan overkomen alsof het niet goed gaat. Het tegendeel is waar, ik vul de tijd waarvan ik me besef dat die mij gegeven is met ambitieuze activiteiten en waardevolle mensen.
Dat juist vandaag dan een blog online komt, is niet toevallig. Vandaag, 21 maart, is het precies een jaar geleden dat de radioloog op de echo constateerde dat ‘het’ er niet goed uitzag. Afgelopen week zijn mijn gedachten meer dan eens teruggegaan naar vorig jaar. De periode die voor me lag zou mijn tijd worden. Mijn tijd werd het, maar niet met het vooraf bedachte scenario. Chemo’s, een kaal hoofd, het BRCA2 gen, operatie, nieuwe borsten, bestralingen en hormoontherapie, de rode loper van de borstkankerwereld rolde voor me uit. In het begin kwamen de tegenvallende uitslagen achter elkaar binnen. Terugkijkend besef ik me heel goed dat de allerergste boodschap me bespaard is gebleven. Of zoals de doktersassistente gisteren zo mooi zei: ”Fijn dat het beter gaat en je bent er nog. “ Ja, ik ben er nog en ik vier het leven meer dan ooit!
Half december kreeg ik mijn laatste bestraling en hoefde ik opeens even helemaal niets behalve elke avond een hormoonpilletje slikken. Ik ging als een trein, de sprieten op mijn hoofd werden wat langer, de gevreesde overgangsklachten bleven uit, overtollig vet en vocht verdwenen langzaam maar zeker, ik liep een hardloopevenement over het strand en dook volle bak in mijn schoolwerk. Dat kankerboek moest zo snel mogelijk uit en dicht.
Je voelt hem al aankomen, ik ging te snel. De echte impact van dit jaar komt nu pas. Opnieuw vertrouwen krijgen in mijn eigen lijf. Een rare knobbel onder mijn oksel, een bloeduitstorting op mijn romp, alles wat eerder normaal was zorgt nu voor twijfel in mijn hoofd. Mijn verminderde energie en concentratie. Luisteren naar een docent tijdens een college en na veertig minuten geen idee hebben wat zij als laatste zei. Het balen van de dagelijkse confrontatie in de spiegel met mijn kapsel. Het besef dat de Veer van voor 21 maart 2017 er niet meer is. Angsten en onzekerheden die altijd al in mij sluimerden waren grootser dan ooit en op geen enkele manier te verbloemen. En zo werd er toch nog een nieuw hoofdstuk toegevoegd aan het boek, maar wel één die ik in stilte las.
Van mijn schrijfsels ben je nog niet verlost. Niet meer op regelmatige basis. Met wat luchtigere onderwerpen want naast het kankerleven maak ik allerlei andere dingen mee waar mijn handen van jeuken om een blog over te schrijven.
Ik wil graag afsluiten door jou, mijn lezer, een virtuele handkus toe te werpen en dat is heel wat voor iemand die niet van het beleefdheidszoenen is. Jij maakte de inktzwarte dagen wat gekleurder, alleen al door het lezen van mijn blogs. En dan die ontelbare hartverwarmende reacties. Ik heb niet op iedereen persoonlijk gereageerd, maar ik heb elk bericht tot me genomen en er intens van genoten! Dank je wel! Ik blijf schrijven, blijf me volgen en gerust reacties plaatsen, ook wanneer het niet over kanker gaat. Niets behulpzamer voor een schrijver dan weten dat zijn of haar teksten gelezen worden en te horen of ze in de smaak vallen.
Als je nou eens
“Als je nou eens niet kon sterven
zou je dan op zwemles gaan?
Van de hoge duikplank duiken?
Zeilen zonder zwemvest aan?
Op de hoogste bergen klimmen?
Op de smalste richel staan?
Langs de diepste kloven lopen?
Was daar dan nog wel wat aan?
Als je nou eens niet kon sterven,
was vakantie dan nog fijn?
Zou je je nog steeds verheugen
Op dat reisje met de trein?
Zou je van het strand genieten?
Van de zee, de zonneschijn?
Van de ijsjes, van de frieten?
Zou je dan gelukkig zijn?
(Uit Doodgewoon van Bette Westera en Sylvia Weve)
Prachtig Veer! Je bent een echte storyteller!!
Wat een topper ben je! Je hebt het afgelopen jaar als een bikkel doorstaan met downs maar ook met ups. Gevallen maar weer opgestaan ik heb respect voor je!
Je bent een kanjer Veer en je hebt mij meer dan eens stil gekregen door je blogs. Het emo mens in mij kwam naar boven – woorden schieten dan tekort. Maar je bent altijd in mijn gedachten – Diepe respect voor jou maar ook voor je gezin! Dikke kus.
Wat mooi weer!!! Je bent echt een bikkel.
ben weer helemaal stil hiervan.
Wat verwoord je dit toch weer mooi! Wat was en ben ik door je verhalen geraakt. Hopelijk kan ik er nog vele van je lezen vol met je humor, en was dit echt het laatste hoofdstuk van dit boek. Op naar een nieuw boek, vol met mooie verhalen van een mooi mens. Liefs van ons.
Wauw, wat kan jij dat mooi verwoorden allemaal! Fijn te horen dat het goed met je gaat
Wat heb je het weer mooi geschreven!! Wat ben je een ongelooflijke sterke vrouw!
Elke keer als ik jouw blog las wist ik dat je kracht krijgt naar kruis, maar jij hebt de onzekerheid en angst en spanning ook beschreven met een lach en een traan.
Ik ben diep onder de indruk hoe jij dit jaar hebt doorstaan en ons daar in hebt mee laten delen, chapeau! Dank je wel, Veer.
vivat, amat, floreat: ‘leef, bemin, bloei’
Lieverd, wat is het jaar voorbij gevlogen en wat je er juist nu voor zorgen dat je jezelf niet voorbij vliegt. Mooi mens
Lieve Veer, brok in mijn keel. Wat mag jij trots op jezelf zijn!
Kus en knuffels!
Doodgewoon buitengewoon! Blij dat je in mijn leven bent gewandeld en dat ik van jou en je teksten mag genieten. X
Heel mooi geschreven, dikke kus!
Prachtig geschreven weer en zo goed om weer wat van je te lezen! En diep respect voor jou, ik denk dat ik je dat niet meer hoef te zeggen! We doen snel een theetje en geniet van al je drukke bezigheden. X
Kippenvel… Wat ben je toch een mooi mens! Zo blij en dankbaar dat je nog onder ons bent!
Jij kent mij denk ik niet, ik jou ook niet, maar ik heb je blogs gelezen, bedankt voor het delen van je verhaal en gevoelens. Je hebt me ontroerd. Ik wens je heel veel geluk Veer!
Handkus terug voor jou
Je bent een kanjer! Een hele dikke knuffel voor jou!
Ik heb je gemist!! Fijn om weer van je te lezen. Kus
Heel veel respect heb ik voor je! X
Hoi Veerle, ik heb je blogs af en toe gelezen (nooit durven reageren omdat we elkaar niet echt kennen) en vroeg me inderdaad af hoe het nu met je gaat. Je schrijft prachtig en ik heb enorm veel respect voor hoe je omgaat met wat je op je bord hebt!! Keep it up 🙂
Fijn Veer dat je bent opgekrabbeld na behoorlijk veel slecht nieuws. Ik volg je via Marjolein. Ik vind je een dapper en stoer mens. Dikke kus
Hallo Veer, afgelopen week dwaalden onze gedachten en gesprekken geregeld af naar de eerste 4days4energy4all die wij met jullie beleefden. Dus ook naar jou. Gelukkig kon ik je site terug vinden en nu lees ik dat je het borstkankerboek gesloten hebt. Tenminste het jaar van je behandeling want ‘klaar’ in de zin van ‘nooit gebeurd’ zal je niet zijn. Zal ook niet lukken maar weer genieten van alle fijne en totaal onbelangrijke dingen in t leven is zo fijn. Weer mopperen dat je alwéér in de langzaamste rij staat is eigenlijk alleen maar een gevoel van alive en kicking! Zo ga ik het ook maar zien na t lezen van je prachtig geschreven maar o zo indrukwekkende blogs. Groeten aan man en jullie vrienden van jullie 4days 2014 vrienden! Veni vidi vici!