Een paar dagen na de tweede chemobehandeling overviel het me opeens. Of beter gezegd, het kwam binnen als een mokerslag. Angst; bang om dood te gaan en afscheid te moeten nemen van mijn gezin. Ik voelde mijn eigen rauwe pijn van toen ik als 12-jarig meisje zonder moeder achterbleef en daar tegenover het machteloze idee van mijn kinderen niet te zien opgroeien. Plannen die de echtgenoot en ik hebben gemaakt voor als we oud en grijs zijn niet meer uit te kunnen voeren. Het was oorlog in mijn hoofd.
Net vier dagen was ik gestart op de middelbare school. In mijn witte Barbara Faber shirt met eendjes sta ik donderdag twee september nog vrolijk lachend op de klassenfoto. Die ochtend sliep mijn moeder toen ik het huis verliet. “Maak mama maar niet wakker”, zei mijn vader toen ik richting school vertrok. Ik zie het nog voor me als een slechte speelfilm; die middag kwam ik thuis, zag een vreemde auto op het erf en wist genoeg. Mijn vader die de achterdeur opende en ik die van intens verdriet een gil slaakte.
Afgelopen woensdag werd ik mee uit lunchen genomen. Mijn ‘date’ heeft mij bijna geboren zien worden en dus komt het gesprek als vanzelf op vroeger en gaat met name over mijn moeder. De herinneringen die ik heb, zijn vanuit het oogpunt van een kind en in mijn hoofd heb ik haar haast tot een mythisch figuur gemaakt. Leuk om over haar te praten zoals een volwassene hun contact beleeft heeft en waarvan de herinneringen aan haar veel dieper en verder terug gaan. Wat had ik mijn moeder graag vanuit mijn volwassen ik gekend.
Toevalligerwijs belt de huisarts een aantal dagen na mijn tweede kuur. We praten wat over het traject tot nu toe. Vanzelf komen we op mijn angst. Hij geeft aan dat het heel normaal is om tijdens het ziekteproces dit soort angsten te ervaren en om het er tijdens een huisbezoek uitvoeriger over te hebben. Tijdens het bezoek, afgelopen week, is mijn angst alweer naar de achtergrond verdwenen. Het stak de kop op, het mocht er zijn om vervolgens weer terug achter het figuurlijke deurtje te verdwijnen vanwaar het vast nog eens tevoorschijn komt.
Diezelfde avond zitten we aan de eettafel waar dochter me een nieuwe angst inboezemt. “Mam, het lijkt me leuk om net zo jong moeder te worden als jij”, zegt ze triomfantelijk, loerend naar mij vanonder haar met mascara besmeurde wimpers. Ik probeer me niet te verslikken in mijn pasta en broed op een goed antwoord. De echtgenoot is me echter al voor: “Wie past er dan op de baby terwijl jij studeert of de wereld rondreist?”. “Ik noem haar Coco en mama past dan op”, bedenkt ze verder om vervolgens in lachen uit te barsten, “Grapje!”. En ik bedenk me hoe betrekkelijk het leven is. Zo maak ik me zorgen dat ik volgend jaar niet meer haal en zo ben ik in gedachten oppas-oma van Coco.
En gelukkig kunnen we aan t einde van de dag overal toch weer om lachen Hihi x
lieve Veerle,knap hoe je dit verwoord.
ik heb mijn vader op 15jarige leeftijd ook verloren,
En kwam 7 jaar geleden precies zo in mijn armen met mijn zoon.
Meid, zet hem op en veel kracht van ons.en voor je gezin.
Ome Teus en tante Ilse❤️
Wat ben jij een sterke vrouw zeg petje af
Fijn weer een berichtje van je te lezen, ik miste je al….. mooi geschreven weer…..fijn om te horen dat je angsten weer even op de achtergrond zijn.
En…. wat een mooie foto van je.
Knuffel Corrinr
Angst is net als zon en regen ,het komt en verdwijnt weer. Neem het bij de hand en loop er jouw genezings- traject mee op.
Trouwens wat zal jij een leuke oppas oma zijn. Kan niet wachten,hoewel het wel moet.XX
Ik sluit me aan bij de woorden van Hannie Coops. Verder wil ik zeggen dat ik je echt fantastisch vind, wat ben je toch een topper. Ik ga even mijn tranen drogen….
Wat omschrijf je de achtbaan van emoties prachtig! Ik had al zoveel bewondering voor je en nu nog deze openheid in een moeilijke tijd…je bent een bijzondere vrouw en jouw kracht slaat je er door heen!! Hou vol
Mooi gezegd allemaal…..verdrietig en mooi tegelijk
Lieve groet Joan
Je moeder was een topper, jij bent een super topper! Wat een emoties. Je kunt er zo goed over kunt schrijven, hoop dat dat je ook helpt. Sterkte xxx
Lieve Veerle, vanmiddag stuurde Pieter me de link van je blog door. Stomverbaasd en lamgeslagen door wat ik las, heb ik net achterelkaar je blogs gelezen, met tranen van verdriet, ontroerd en bewondering voor je kracht.
Je foto’s, en die samen met je moeder zo mooi! Je bent geen spat veranderd. Jeetjemina, wat is dit verdrietig nieuws! Er komen allemaal herinneringen van vroeger naar boven, ook je witte tshirt van BF. Ik ga je volgen, ik denk aan je en heb net een kaarsje voor je aangestoken met mooie stenen er omheen. Liefs Carolien
Lieve Veerle, in gedachten ben ik bij je.. wat ben je toch een enorm sterke vrouw.. geniet van die kostbare momenten..
Respect, Respect, Respect! Wat ben je toch een mooi mens!