‘Zeg Veer, wanneer moet jij eigenlijk weer voor controle van je borsten’, vroeg vriendin R. ondertussen nippend aan haar wijntje. Ik verschoof wat ongemakkelijk heen en weer op mijn stoel en antwoordde: ‘Januari 2016 ben ik voor het laatst geweest’. Dat antwoord leverde me een berisping op. ‘Druk op mijn werk met afsluiten’, voerde ik nog aan, maar vriendin R. was onverbiddelijk. ‘Met de voorgeschiedenis van jouw moeder moet je daar veel secuurder mee omgaan’.
Mijn moeder, 37 jaar toen ze gediagnosticeerd werd met borstkanker, 43 jaar toen zij aan de gevolgen van diezelfde borstkanker overleed. Twaalf jaar oud was ik toen. En ook al was ik jong, ik kan me er nog best wat van herinneren. Mee naar de bestraling, hoewel de net geïntroduceerde harmonicabussen in Utrecht waar wij mee reisden veel meer indruk maakten. Het zwemuitje in Tropicana te Rotterdam samen met mijn drielingnichten terwijl zij met mijn vader de Daniel den Hoed kliniek bezocht. Gesprekken op het grote bed of, toen het einde naderde, op een bed in de voorkamer waar zij haar laatste weken doorbracht.
Ik zwaai vriendin R. uit en loop naar de badkamer om mijn gezicht af te schminken. Met ons gesprek in mijn achterhoofd bevoel ik mijn linkerborst. En verdomd, ik voel een nieuwe knobbel. Even twijfel ik aan mijn huidige staat van zijn, die wijntjes hebben een aangename roes veroorzaakt, maar na een check van mijn rechterborst voel ik wel degelijk verschil. Die knobbel bevindt zich daar namelijk niet. De volgende dag bel ik met de echtgenoot die ergens in het veld op een bedje bivakkeert. ‘Toch de huisarts bellen maandag’, beveelt hij streng.
Die maandag zit ik om 9.15 uur bij de huisarts. Ook hij voelt de knobbel, maar maakt zich eigenlijk nog meer zorgen om de deuk die er ook zit. ‘Twijfelgeval’, denkt hij hardop, maar belt wel met de chirurg van de mamapoli: ‘Al is het maar ter geruststelling gezien de voorgeschiedenis’. De volgende dag mag ik me melden in het ziekenhuis. Ik neem mijn tante mee want de echtgenoot ligt nog steeds ergens in het veld en ik vind het onnodig om hem terug te laten komen voor een storm in een glas water.
De radioloog denkt anders over die storm in een glas water. ‘Ik mag geen diagnoses doen n.a.v. een röntgenopname, maar dit is hoogste verdenking van kanker’, zegt hij ernstig terwijl de verdovingsspuit en punctienaald in gereedheid worden gebracht. Zowel uit mijn borst als mijn oksel worden ‘hapjes’ genomen. Na zijn behandeling mag ik terug naar de poli, maar niet voordat ik de echtgenoot op de hoogte heb gebracht. Die schrikt zich een hoedje en komt direct naar huis. Mijn hoofd draait overuren. Ik mag me de volgende middag, om 15.00 uur, al melden voor de uitslag.
Woensdag 22 maart, het slecht nieuwsgesprek werd gevoerd zoals een slecht nieuwsgesprek gevoerd dient te worden. Mw. H., de uitslagen zijn niet goed. U heeft een kwaadaardige tumor in uw linkerborst en kwaadaardige cellen in uw linker oksel. Het aankomende onderzoekstraject wordt besproken en ook eventuele behandelplannen passeren al de revue. Ik hoor de berichten stoïcijns aan terwijl de echtgenoot nog wat vragen stelt. Wat later die middag landt de boodschap pas echt; hallo, ik ben Veerle en ik heb borstkanker…
ik ben Marjolein en heb een enorm mooi, grappig en sterk mens leren kennen!
Ja veertje, zo was het precies. Maar het komt goed! ❤️ R
Wat is het toch bijzonder, dat we op deze manier deel uit mogen maken van jouw gedachtengangen. Zou je graag even “live”een knuffel komen brengen, we leven mee op afstand. Liefs van ons.
Veerle wat een mooie foto met je moeder, en wat een aangrijpend bericht. Heel veel sterkte van ons gewenst.
Sterkte
Veerle, ik ken je gezicht van boodschappen doen in de winkel, maar wat ben jij een krachtige mooie vrouw. Je bericht te delen met de mensen om je heen zegt heel veel over jou. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd. Xx
Wat een mooie foto, en wat een verhaal. Ik weet nog goed dat je moeder toen ziek was. Dat maakte grote indruk.
Jouw verhaal nu ook.
Hoe heftig om te lezen maar wat beschrijf je het mooi.
Ik wens je veel sterkte en kracht.
Liefs Yvette
Wat een verhaal Veerle…… je leven is in no time in een zware storm beland, zomaar ineens…..
Vond het fijn je even gesproken en gezien te hebben afgelopen week.
Sterkte met deze 2e kuur, je zal het zwaar hebben, je vertelde det de 1e kuur niet meeviel. Ik denk aan je!
Wauw Veer, je hebt me stil gekregen. Wat ben je toch een stoer wijf.
Denk aan je ❤️
Zo’n mooie foto van jou en je moeder!
Lieve Veer, ik heb altijd wel wat te zeggen maar ik ben elke keer weer stil door je verhaal. Je bent een kanjer en ik maak een diepe buiging voor je. Je mok heeft een nog diepere betekenis gekregen. Ik denk aan je! Dikke knuff!
Lieve Veerle,
Alleen maar kracht voor jou en je lieffies. #powercollega