Ik zit naakt bovenop hem, mijn kleine, maar stevige borsten in zijn handen, die hij liefdevol kneedt. Zijn mond gaat naar mijn linkerborst en mijn harde tepel verdwijnt tussen zijn lippen. Een aangename rilling, die me kippenvel bezorgt, gaat door mijn lichaam. Een kreun ontsnapt aan mijn mond en terwijl ik mijn blik naar zijn gezicht richt, kijk ik recht in zijn verwachtingsvolle ogen.

‘Kedeng’, met een flinke klap valt de shampoofles uit het rek. Cru word ik uit mijn gedachtes getrokken en mopperend raap ik de shampoofles op, doe de douche uit en droog me voor de spiegel af. Bij het laten zakken van de handdoek staren vanuit de spiegel twee grote, ronde ballen alias mijn borsten me aan. Ze lijken op mijn lijf geplakt en horizontaal lopen littekens. Het enige dat een beetje breekt, zijn de twee geniaal getatoeëerde tepels.

Toen ik in 2017 de diagnose borstkanker kreeg en ook nog eens het BRCA-gen bleek te hebben, was er voor mij geen twijfel mogelijk. Alles om de kans op terugkeer te voorkomen, die borsten gingen er af! ‘Neem ik ze meteen een maatje groter, zit er toch nog iets positiefs aan die kanker’, riep ik tegen iedereen die het maar horen wilde. Wat ik makkelijk wegwuifde, was dat er na het verwijderen een grote kans bestond dat het gevoel uit mijn borsten zou verdwijnen. Dat mijn tepels ook verwijderd werden, aangezien de tumor daar tegenaan lag, juichte ik alleen maar toe. En ondanks dat ik wist dat al het weefsel werd weggehaald en daarom het implantaat strak onder mijn huid kwam te liggen, realiseerde ik me totaal niet dat er daardoor weinig ‘zachts’ en bewegingsvrijheid overbleef.

Wederom staar ik naar de spiegel. Nu, zo’n 3,5 jaar verder, mis ik die kanker absoluut niet. Wat ik wel mis, zijn mijn eigen, kleine borsten inclusief tepels. Het warme gevoel, de zachte welvingen onder mijn shirt of in mijn echtgenoots handen. Het zachtjes op- en neerspringen tijdens het hardlopen. Het tintelende gevoel van mijn tepels in zijn mond, mijn spiegelbeeld van toen. Een diepe zucht volgt; ik mis het allemaal.

(Deze blog schreef ik voor een eenmalige column op een website, maar helaas bleek de inschrijving al dicht. Te zonde om er niets mee te doen, al heeft het me kopzorgen bezorgd en snap ik nu nog beter waarom er schrijvers onder een pseudoniem schrijven ;-))