De eerste zonnestralen prikken voorzichtig op mijn gezicht. Er is geen wolkje aan de lucht. Ik haal diep adem door mijn mond, houd mijn adem even in en blaas vervolgens diep uit. De geur van het hoopje net gewassen wasgoed wat ik aan het ophangen ben, dringt zich in mijn neus en voor even waan ik me in een veld vol bloemen. Mijn blote voeten op de nog koude tuintegels brengen me terug naar de werkelijkheid. Het liefst bleef ik hier de rest van de ochtend staan, mijn gezicht in de zon, maar helaas heb ik een afspraak. Een niet te cancelen afspraak met chemokuur nummer drie.
Iemand vertelde me voordat mijn chemotraject startte dat het eigenlijk best gezellig was op die dagbehandeling. “Recent opnieuw verbouwd”, zei diegene, “met zitjes en goede verzorging van consumpties.” Helaas weet ik niet meer wie die iemand was, maar anders had ik graag nog eens gevraagd hoe diegene bij zijn waarneming gekomen is. Want ondanks de liefdevolle, attente, meelevende en humorvolle verzorging van het verplegend personeel, vind ik het een crime. Dat rode spul wat mijn aderen instroomt, mijn huidskleur die binnen een paar uur ziekelijk geel zal kleuren en de geur van steriel. Doe mij, voor die sfeervolle ambiance, maar gewoon een willekeurig koffietentje.
Die middag kijk ik lamlendig naar Tom Dumoulin die de Stelvio beklimt. Bijna drie jaar geleden fietste ik daar ook. Mijn energie gevend voor mensen, en dan speciaal voor mijn eigen kind, die dit niet hebben. In mijn huidige staat is de trap naar boven al een hele beproeving. Kinderverpleegkundige J. die zoon komt ophalen, ziet me niet eens zitten op de bank. “Je lijkt wel een kameleon, die neemt ook de kleur van zijn omgeving aan”, zegt ze. “Die bank is toe aan vernieuwing”, is het enige wat ik kan denken. Alles wat associeert met mijn chemokleur, werk ik in gedachten mijn huis uit.
“Dat spul gaat anders wel je leven redden, Veer”, “Je zit al op de helft”, “Wat zijn die maanden op een heel mensenleven” en “Jij kan dit, zet ‘m op powervrouw”, heb ik allemaal al voorbij horen komen in de eerste week na de behandeling. Allemaal ontzettend opbeurend bedoeld en met de beste bedoelingen uitgesproken door mensen die niet daar liggen en die het niet hoeven te ondergaan. Die maandag zit ik in dikke tranen tegenover vriendin M. Uitleggen hoe ik me voel lukt niet. Dat ik boos ben op de hele wereld moge duidelijk zijn. Van die ‘powervrouw’ is weinig over, ik voel me eerder een slappe vaatdoek met het geheugen van een naaktslak die zo af en toe transformeert in een stampende kleuter. Vriendin M. is niet gewend aan deze ‘nieuwe’ Veer, maar spreekt uiteindelijk de wijze woorden dat geen enkele tekst de lading dekt.
Woensdag kruip ik uit mijn ‘chemo-cocon’. Het leven lacht weer, ik doe zelf mijn boodschappen en mijn smaak is voor het grootste gedeelte terug. En nu, tijdens het schrijven van mijn blog, hef ik mijn hoofd weer op naar de zon. Ik voel de stralen prikken op mijn gezicht, adem diep in en uit en bedenk me dat ik de rest van de middag mag blijven zitten waar ik zit, als ik dat wil. Voor even is afgelopen week weer vergeten.
Tis gewoon klote meid!!
Lieve Veer,
Wat verwoord je deze moeilijke periode in je leven mooi. Ook al is mooi misschien niet het juiste woord. Je bent een gevecht aan het leveren, zeker tijdens de chemo’s. Heel veel sterkte toegewenst.
Mijn gedachten dwalen vaak naar je af..met respect en bewondering hoe jij ook deze strijd weer aanpakt. Dikke knuffel voor jou en je gezin
Lieve Veer,
Ook powervrouwen hebben niet 24/7 power. Het is ook power als je daar aan toegeeft! X
Jeetje wat heftig zeg. Heel veel sterkte en kracht. Je komt er wel hoor. Dat zie ik gewoon aan jouw uitstraling
Liefs Fatima (ik zwaaide naar je in het restaurant van zkh Tiel)
Mooi!!!!
Je raakt me!!!!!
Het is gewoon kut en oneerlijk… en heftig!
“Nog” maar 3 te gaan. Op naar 2018
Hey, lieve Veer. Jij bent ook de enige die weet wat jij voelt en dat kan niemand van je overnemen. Ik heb bij Maud gezien, wat alleen al een lichte dosis chemo, met je lijf en geest doet! Dus dat zal bij jou ook zeker het geval zijn. En als een driftbui als een stampende kleuter ook maar voor even helpt, zou ik dat zeker doen.
Gelukkig steekt je positieve instelling al snel de kop weer op!
Het beste lieve Veer, hopelijk tot snel
Elke kuur is weer een horde die genomen moet worden. Elke kuur weer de confrontatie met zoveel gedachten en de daar door scala aan gevoelens.Frustratie en chaos.Maar dan kruipt daarna vanuit diep van binnen weer datgene omhoog waardoor jij je weer kunt laten kussen door de zon.
Zo wie zo kun je schrijven,schrijven in de zon,met al je kracht en schoonheid is het wonderlijk hoe oppervlakkig je aan iemand kan denken,ik ken je niet,dit moge duidelijk zijn,ja vanachter de balie waar ik bij jou kwam voor m’n afsprakenkaartje te laten bijwerken,je stralende lach,je mooie verschijning,jouw altijd vrolijke benadering,de woorden van m’n schoondochter als je weer eens even een oogje in het zeil hiel als Martine in de stoel moest klimmen en jij dus Bo en Nina even onder je vleugels nam,juist die vleugels maken dat je denk ik bij iedereen veel bewondering oogst,je eerlijkheid in die gemene ziekte,je deelt in al je oprechtheid je bevindingen,zo waardevol en daarvoor veel lof,lieve lieve Veerle,jij stralende zon,jij een motivatie voor velen,langs deze weg gun ik je nog zovelen zonnestraaltjes op je mooie koppie xxxx
Lieve Veer, ik ben er stil van en je tekst raakt mij. Je bent een kanjer en een power women al voel jij fit anders. Jij moet de chemo ondergaan en je bent op de helft. Hou vol meid, je bent in mijn gedachten lieve Veer. Dikke knuffel en dikke kus ❤️
Je hebt helemaal gelijk, dat geen enkele tekst of opmerking de lading dekt. Kan alleen maar zeggen dat er geen dag voorbij gaat, dat ik niet aan je denk en hoe jij je nu moet voelen. Hou vol lieve Veer
Fijn om weer wat van je te lezen, hou vol meid! Respect voor jou.
Lieve Veer,
Het is ook oneerlijk en kut!!! Ik denk aan je ❤️
Het is de onverzettelijke wil die ons voortdrijft en niet oze fysieke gesteldheid. Jouw stijfkoppigheid, hardhoofdigheid, stugheid, boosheid en verdriet maken je stoer. Thums up!