Het was de week na mijn tweede chemokuur. Zittend in mijn bed met mijn kale hoofd en ogen op standje ‘een wijntje teveel’ kreeg ik het telefoontje. ‘Mevrouw H., u bent positief getest op het BRCA2 gen’, meldde de klinisch geneticus. Naast mij in bed zat de echtgenoot die dankzij de intercom ook meteen op de hoogte was. Mijn ouders die vijf minuten later binnenkwamen, hoorden nog net het staartje van het gesprek. ‘Tjezus, en dochter dan’, ging het als een mantra door mijn hoofd. Prompt verscheen het lijdend voorwerp in de deuropening en vroeg zich hardop af wat hier voor grafstemming hing. Na uitleg van het nieuws haalde ze haar schouders op, mompelde iets over: ‘Dat zie ik over tien jaar dan wel, ik dacht dat je dood ging’ en zwierde de kamer uit, ons met een spreekwoordelijke bek vol tanden achterlatend.
Na de diagnose borstkanker wist ik eigenlijk direct al vrij zeker dat ik mijn borsten wilde laten amputeren. In mijn beleving kon het geen toeval zijn dat mijn moeder en ik in dezelfde borst een tumor hadden en beiden jong waren bij de diagnose. ‘Mocht ik het BRCA gen niet hebben dan is er vast een gen die nog niet aan te tonen is’, zo beredeneerde ik. Toen dus de daadwerkelijke diagnose kwam, was dat alleen een definitieve bevestiging voor mezelf. Als ik hiermee de grote kans op terugkomst kan beperken dan doe ik dat. Gekscherend maakten we er grapjes over. ‘Eindelijk grote borsten en ook nog eens door de verzekering betaald’, ging het. Je moet wat in deze gekke achtbaan.
En zo kwam het dat ik een aantal weken later met broek op mijn enkels en ontblote borsten rondjes stond te draaien onder een fel tl-licht met de priemende ogen van de plastisch chirurg op me gericht. Diezelfde chirurg kneedde in mijn buikrol en gaf met zijn vingers aan waar er nog een stukje van mijn billen af kon. Ik voelde me ondertussen hoogst ongemakkelijk en vroeg me af of er als klapper van dit moment de gordijnen waar we achter stonden open zouden gaan en er een 100-koppig publiek hard zou gaan joelen. Later in zijn spreekkamer, waar mijn wangen nog steeds rood kleurden, bleek de vleeskeuring niet het gehoopte resultaat opgeleverd te hebben. Mijn vetjes waren niet genoeg om twee borsten te reconstrueren. ‘Ik wil nog wel wat doneren’, opperde de echtgenoot, maar die opmerking leverde hem een strenge ‘Nee’ als antwoord op.
Allerlei mogelijkheden passeerden de revue, maar allen niet met het resultaat wat ik bedacht had. Met mijn hoofd vol liepen we de spreekkamer uit. ‘Het is niet wat je gehoopt had’, zei de echtgenoot voorzichtig. Ik worstelde ondertussen tegen mijn tranen. Dacht aan de concessies die ik al heb moeten doen. Niet alleen nu, maar ook eerder. ‘Ik ben moe van flexibel zijn en meeveren met de gebeurtenissen’, pruilde ik zielig. Die pruillip leverde me een knuffel op. En voor even waande ik me veilig met die twee grote armen om me heen en mijn neus in zijn frisgewassen, naar Robijntje ruikende, shirt. Even geen kanker, kale kop, hamsterwangen en medicijnen. Om daarna met opgeheven hoofd weer door te gaan, op zoek naar een oplossing die me het beste past, letterlijk en figuurlijk.
Met jouw prachtig geschreven verhalen maak je iedereen sprakeloos, dus ook nu weer………….Dikke kus!
Wat schrijf je dat mooi. Ik zit momenteel in hetzelfde proces. Chemo gehad, borstamputatie en nu bezig met bestralingen en hormoontherapie. Ook mijn moeder heeft 2x borstkanker gehad. Over 5 weken de uitslag van het gen onderzoek. Het is een mallemolen, maar blijf positief.
Bedankt voor je reactie Karin, ik ben heel benieuwd naar jouw belevenissen rondom de amputatie, vind je het goed als ik je mail? groetjes Veer
Wat komt er veel op je af en wat moet je veel doorstaan. Heftig zo’n vleeskeuring… ik heb met je te doen.. x
Dank voor je reactie Nicole, volgens mij weet jij als geen ander hoeveel er op je af komt en wat er moet worden doorstaan. X
Lieve Veerle,
Ik begrijp heel goed dat je teleurstelling op teleurstelling moet verwerken, dat is heel zwaar.
En dat dan de gedachte van een reconstructie niet gaat, zoals je had gehoopt, een giga domper is snap ik heel goed. Die passsnde oplossing komt er vast wel…..
Ik denk aan je meissie
Wat een ontzettend nare rollercoaster ben je in beland Veer. Wat heb ik met je te doen! Volhouden hoor, er moet toch weer een keer een lichtje gaan verschijnen in deze donkere tijd!
Dikke knuffel!
Denk aan je
Je zag er gisteren goed uit
Lieve Veerle,wat heftig ook om deze blog te lezen. Weet Veerle dat ik aan je denk en dat je in mijn gedachte ben. Hou je taai meid! Dikke knuffel!
Jemig Veertje toch. Sterkte. Dikke kus
Wat schrijf je toch prachtig, Veerle. Ontroerend, met zelfspot en grappig. Was het alleen maar een heel ander en leuk onderwerp. Inmiddels zit je 4e kuur er op. Hou vol meid. Denk aan je en leef met je mee
Jeetje Veerle ook deze blog weer met kippenvel gelezen, heftig hoor. Wat beschrijf je het steeds mooi al is dat het zeker niet! Sterkte
Je doet het goed Veerle
Veerle wij hoorde verleden week het verhaal van jou van Gerrit en Marja die bij ons waren. Ik heb nu voor het eerst je blog gelezen,moest het even laten bezinken.Maar wat opvalt wat ben jij een vreselijk sterke vrouw,en de manier waarop je schrijf bewonderingswaardig.
wij hebben echt heel veel respect voor jou en je man, want je maak dit toch samen mee altijd.Ik blijf je volgen en wil je heel veel sterkte wensen,en heel veel kracht.