Ergens vanaf mijn linkerzijde hoor ik vaag, vanuit de verte, een mannenstem. Het gaat over lymfeklieren en trosjes. ‘Doe alsof je het begrijpt’, seinen mijn hersenen. Ik brom instemmend en zak vervolgens terug in de aangename roes waarin ik me bevind. Al gauw loop ik weer op het strand en zie ik de vrijgezellen van ‘Temptation Island’. Ik laat me inpakken door de charmes van een verleider met een wasbordje totdat hij begint over mijn borsten. Of wacht, nu is er weer een mannenstem vanaf mijn rechterzijde. Ik vang iets op over goed gegaan, maar het enige wat ik denk is; laat me met rust, ik wilde net een cocktail pakken.
Afgelopen week was het zover, mijn operatie stond gepland. ‘Zie je er tegenop?’, was de meest gestelde vraag. Mijn antwoord luidde steevast nee. Ik keek er zelfs een beetje naar uit. Volgende hoofdstuk, nog een stap dichter bij hopelijk kankervrij. Mijn grootste angst was eigenlijk de narcose, maar stelde de anesthesist me gerust; dat hebben de meeste mensen. Om er vervolgens aan toe te voegen dat dit zeker geldt voor vrouwen omdat de touwtjes uit handen geven een lastig dilemma blijkt. Vanuit mijn ooghoek zag ik de echtgenoot driftig knikken. ‘Herkenbaar schat?’.
Na een dagopname maandag voor het maken van een tweetal scans behorende bij de schildwachtprocedure, gaan de echtgenoot, dochter en ik sushi eten. Zoon is ondertussen al uitbesteed om alle chaos voor hem zo behapbaar mogelijk te houden. Gekscherend noemen we ons diner ‘het laatste avondmaal’ en refereren we aan ons vorige etentje, de dag van de diagnose. ‘Dit is ons eigen ritueel he mam’. We praten nog wat over de achtbaan die nu al vijf maanden ons leven bepaalt, voor ieder op zijn/haar eigen manier. Maar al gauw verdwijnt het naar de achtergrond en doen we ons tegoed aan het eten.
Dinsdagmorgen meld ik me om 7.30 uur. Onder de röntgen wordt mijn lymfeklier gemarkeerd, het levert me een paar touwtjes stekend uit mijn oksel op. Daarna is het afwachten tot 10.50 uur, de verwachte ok-tijd. Tijd om zenuwachtig te worden is er echter niet, onverwachts mag ik eerder naar beneden. We maken nog wat grapjes over de charmante operatieslip die ik aan mag en mijn wagenziekte i.c.m. het rijden terwijl ik in een bed lig. Even een momentje van paniek als blijkt dat de echtgenoot niet mee de holding op mag en het afscheid dus sneller komt dan verwacht. Het verplegend personeel wat mijn infuus prikt blijkt het spreekwoord ‘drie keer is scheepsrecht’ ook te kennen en afsluitend komt de chirurg nog wat tekeningen maken op mijn lijf.
En dan komt de ok, onvermijdelijk. Dag borsten, dag lymfeklieren, dag eileiders en eierstokken. Dag kanker, vaarwel!
Slik
Liefde voor jou
Jeetje Veer, wat beschrijf je dit raak. Ik wens dat je een goed herstel beleefd..
Even geen woorden. We denken aan je!
Er is veel van je weg genomen, maar meid wat zal je er later veel voor terug krijgen.Alvast prachtige borsten. Voor nu alle goeds en een dikke knuffel.
Ik kwam er redelijk droog door heen maar met die laatste zin raak je mij van mijn kruin tot mijn tenen. Echt niet normaal hoe jij dat met deze woorden kan. Ik hoop dat je nu rust krijgt en je kan storten op jouw opleiding al heb je die in mijn ogen helemaal niet nodig 😉
Je weet dat ik diepe respect voor je hebt Veer en dat je in mijn gedachten bent. Maar als ik dan je lees dan ben ik er stil van en je raakt mij enorm. Je laatste zin komt inderdaad binnen. Hou je taai en dikke knuffel Topper!!
Wat opluchting, dit is weer achter de rug. Ik hoop dat je je snel weer beter voelt en dat het herstel goed verloopt. Sterkte. Dikke knuffel.
heel veel sterkte schat!
❤❤❤
Wat een respect heb ik voor jou! Een voorbeeld van …opgeven is geen optie!! Mijn eigen lijfspreuk! Ik bewonder jou om je strijdlust en optimisme. Sterkte met jouw strijd, maar jij zal de winnaar zijn!
Pfffff……die komt weer binnen. Wat ben je toch een bijzonder mens!
Liefs van ons.
Dag kanker. Mijn automatische spelling begreep me even niet en maakte er dag kanjer van en dat was precies wat ik wilde zeggen. Dag kanker, hoi Veer a.k.a. kanjer.
En nu vraag ik me af…… hoe is het nu met je meissie, na al dit afscheid? ❤
Dat Corrine is voer voor mijn volgende blog, er moet toch iets te lezen overblijven ;-)..
Maar om vast een tipje van de sluier op te lichten, het gaat goed, mentaal. Ik bemerk weinig verdriet bij mezelf m.b.t. het afscheid van mijn ‘lichaamsdelen’, er overheerst meer berusting. Deze beslissing draagt mee aan het -uiteindelijk- kankervrij houden van mijn lichaam en het geeft me op een misschien gek soort manier het gevoel dat ik toch ergens de regie over heb in deze slechte film.
Lichamelijk is het wat lastiger, verplicht op mijn rug slapen met slangetjes, minimale belasting van mijn armen en weinig zelf kunnen doen is niet helemaal aan mij besteed.
Fijn dat je altijd een attente/fijne/lieve/meelevende reactie hebt geplaatst, dit soort dingen sterkt mij enorm en waardeer ik!
Dag k kanker!! Een snel Welkom terug lieve veer.
(Voor ze ver je weg geweest ben) xx
Respect voor jou veerle,zet’m op!
Inderdaad “slik”
Wat een rollercoaster zeg voor jullie!!!
Heel veel sterkte en goed herstel, liefs
Ik was nog niet klaar met lezen. Schrijf meer Veer
Pfff
heftig hoor…
lieve Veer heel veel sterkte toegewenst
❤❤❤
Lieve Veer, weer ademloos zitten lezen. Wat een enorme achtbaan zitten jullie in en wat moet jij toch veel doorstaan. Zoveel respect voor jou, nu op naar herstel
lieve Veerle net je blog gelezen , wat een grote ingreep zeg .als buitenstaander kies je vaak niet de juiste woorden maar ik kan het niet laten om jou en je gezin heel veel sterkte en kracht te wensen ,in deze zware tijd ,en hoop dat je alles kan doorstaan ,al ben je een sterke vrouw het is toch niet niks ,wij hopen op een goed herstel. .dikke knuffel van ons Sjaak en Wil uit Harmelen.