Samen liggen we onder de blauwe huif van ons familiebootje. Zijn kleffe handje aaiend over mijn wang, af en toe opeens een vinger in mijn oog. Zacht giechelend om even later luidkeels gillend en handenklappend over de bootkussens te rollen. ‘Mama, klappen’. Ik voel de warme zonnestralen prikken op het blote stukje huid van mijn enkel, briesje over mijn armen. Geniet van het kabbelende water tegen de boeg, het fijne gezelschap en het deinen op de kleine golven veroorzaakt door ander vaarverkeer. Wat een cadeautje, deze mooie nazomerdag in oktober.

Ik lees het bericht vol ongeloof op de terugweg van die fijne boottocht. Mijn hoofd nog rozig en allen in een opperbeste stemming. Je bent overleden. In de bloei van je leven, nog een prachtige toekomst voor je. Je kon deze oneerlijke strijd niet winnen. We hebben een aantal berichtjes gestuurd. Niet veel en vaak, maar heel af en toe als reactie op elkaars foto met wat vragen en antwoorden over de situatie van dat moment. Verdoofd open ik mijn berichtenbox en zie dat ons laatste contact dateert van acht september. Daarin vertelde je, vol optimisme, dat de kanker terug was, je daarom weer aan de chemo zat, maar dat je haar tenminste niet uitviel. Ik mopperde ondertussen wel, op mijn drains en mijn lichamelijke ongemak, en beloofde je later nog een berichtje te sturen, benieuwd hoe het je verging.

Van dat berichtje kwam het niet meer. Dit weekend was je constant in mijn gedachten, ondanks dat we elkaar niet kenden. Ik had je zoveel meer gegund; mooie reizen, een prachtige carrière en misschien wel moeder worden. Maar ook wijntjes met vrienden, goede gesprekken met je ouders, veel liefde met je lief en de laatste afleveringen van Penoza. Ruzies met de buurman die zijn auto voor je deur parkeert, trappen in een hondendrol, chagrijnige collega’s, altijd het stoplicht op rood als je haast hebt. Ritjes door de bergen, zon op je gezicht, wapperende haren. Ondanks dat je de prijs al had betaald, was deze schijnbaar niet hoog genoeg.

Met de dailymix van Spotify hard door de boxen pompend, botvier ik mijn onrust op de stofnesten in huis. Gewapend met een stofdoek en zoute tranen over mijn wangen. Ik beleef intense boosheid, angst en verdriet. Mijn eigen sterfelijkheid voelt pijnlijk dichtbij. Balanceren op een dun koordje. Het maakt me bewust van het nog meer genieten van mijn dierbaren, ze extra knuffelen en vertellen hoe blij ik met ze ben. Nog actiever aan de slag gaan met mijn manuscript. Tijdens mijn wandelingen harder mijn neus ophalen om zo vochtige herfstlucht op te snuiven. Genieten van mijn studie en het schrijven voor mijn blog. Iets moois halen uit elke dag. Zondagavond stem ik af op Penoza met een extra besef van dankbaarheid.

Het koordje is bij jou geknapt, het lot heeft bepaald. Dappere dame, het ga je goed, achter de sterren en de maan.