Ik zit op een bankje voor de ‘Baron’ en kijk naar gillende mensen die van flinke hoogte een vrije val lijken te maken. Uiteindelijk blijkt die vrije val niet zo vrij te zijn, maar voordat de helden in het bakje de tijd krijgen zich dat te beseffen, staat hen de volgende uitdaging alweer te wachten. Warme zonnestralen schijnen in mijn gezicht en om me heen een wirwar aan mensen.

Aan mijn rechterhand zit een dame die overduidelijk een verslaving heeft. In de zeven minuten die ik nu naast haar doorbreng, steekt ze sigaret nummer drie al aan. De wind staat mijn kant op en met elke teug lucht die ik neem, proef ik sigaretten. Bijna wil ik uitroepen: ‘Kanker zit al in mijn lijf, maar mijn longen houd ik voor nu graag schoon’, maar zittend op dat bankje besluit ik mijn mond te houden. Vandaag is een kankervrije-dag. Demonstratief draai ik mijn rug naar haar toe, mijn gezicht naar links.

Links wordt mijn uitzicht beperkt door een paar flinke billen. Gestoken in een flodderende jeans. Als ik daar langs kijk, zie ik dat de billen behoren bij een dame die vol trots een Mutsy (ik verzin het niet) kinderwagen vasthoudt. Naast haar een soortgelijke dame met dito kinderwagen. ‘Lach jij eens naar mama’, kirt ze met haar hoofd in de wagen en niet voor het eerst vraag ik me af waarom iedereen die tegen een baby praat altijd zo’n hoog stemmetje opzet. Haar buurvrouw vertelt zonder enige gene dat ze afgelopen week de huisarts heeft gebeld omdat haar ongesteldheid steeds zo onregelmatig is. Er wordt wat gegiecheld over en weer.

Ook het betuttel komt mijn keel uit en wederom demonstratief richt ik mijn hoofd omhoog. Naar de gillende mensen in de bakjes van de ‘Baron’. En daar op dat bankje, met warme zonnestralen in mijn gezicht, krijg ik een ingeving. Want met die gillende mensen in een rollercoaster kan ik me momenteel het meeste vereenzelvigen. Want een rollercoaster, dat is mijn leven op dit moment.